Thursday, December 15, 2011

Windstruck


THE STORY OF PINKIES




“Adopted in Korean movie Windstruck”
               
                Why do people joined their pinkies when they’re making a promise?

Once upon a time, there was a kingdom with a king and queen who have a beautiful princess named Yeo. The king and queen were getting older so they want Princess Yeo to choose a prince who will love and care for her.
In the last round, five princes were left. The princess gave them a test. A test to guess what finger the princess chose and who will join his pinky with her. Four princes were wrong. The last prince who was Myungwoo guessed the right finger, which is her pinky. The two made a promise by joining their pinkies that they will love each other forever. Soon, they married. It’s not yet happy ending ‘coz the Crusade is coming. Prince Myungwoo will go to the war. He left a promise that he will come back.
But after ten years, no Prince Myungwoo came back after the war. The kingdom decided that Princess Yeo should remarry. One prince came…unfortunately, he didn’t succeeded. One day, a filthy beggar came in the kingdom. Everyone is trying to get rid of him. But Princess Yeo said that everyone deserves a chance. Yeo showed her pinky to the beggar. The beggar moved his pinky to her pinky like the old ones. It’s like a promise that showed that the beggar was the lost prince. She’s so happy.
Night came. The prince went away. The princess saw him. The kingdom said that Prince Myungwoo was killed while going home in the empire. It was his 49th day, the day the prince came. Princess Yeo then realized that it’s his last day on earth. He just kept his promise that he will come back. He did but not forever.
Princess Yeo loved Prince Myungwoo more than herself. In order to see him again, Princess Yeo committed suicide with their pinkies altogether like a promise they did last ten years ago. A promise that will keep them alive with the love they shared together. They love each other no matter what happens…

THE END
         










Sunday, December 4, 2011

A SIMPLE HEARTFELT STORY


December 2, 2011

One sunny (heat stroke) afternoon, after school naghihintay ako ng taxi papuntang SLEX to meet Jam and the rest of the gang.
May GEB kasi sa Calamba.
SUUUUPER HIRAP MAKAKUHA NG TAXI.
AS IN.
Lahat may sakay.
Or ung iba, ayaw daw. (snob sila haha)
Then may lumapit sakin na batang lalaki. Kasama niya little sister niya.
Nanglilimos.
Di ko muna nabigyan, sabi ko wala pa kong barya. Kukuha muna ako ng taxi.
Sinamahan nila ako dun sa may baba ng school habang tumutulong si little boy makakuha ng taxi.
Nakita kong mabait naman siya so naisipan ko bigyan siya ng 50 pesos instead of coins.
Sabay sabi niya sakin, "ate pahingi ako kahit 50 lang ah. Pangkain namin."
Sakto sa iniisip kong amount na ibibigay sakanya.
Nag smile lang muna ako sakanya.
Minutes passed.
Wala pa rin taxi.
So naglakad pa kami ng konti kasi baka mas may taxi dun.
Wala pa rin.
Habang naglalakad kami, that little boy's always making sure na ung sister niya nakasunod sakanya.
Ang sweet diba?
So yun..
Tumawid kami ng Taft, baka may taxi dun.
Wala pa rin.
Naglakad ulit kami palayo pa ng konti, baka may taxi dun.
Wala pa rin.
Nagpahinga kami ng konti sa lilim kasi sobrang init talaga.
Nakatirik ung araw.
(habang nag aabang pa rin ng taxi)
Tinanong tanong ko siya tungkol sa buhay niya.
Paolinne Michelle: "Ano name mo?"
Sagot ni little boy, "JJ"
PM: "eh ung kapatid mo ano name?"
JJ: "Jelin"
PM: "ilan kayo magkakapatid?"
JJ: "apat"
PM: "ilang taon ka na?"
JJ: "9"
PM: "ikaw pinaka matanda sakanila?"
JJ: "oo"
PM: "asan magulang mo?"
JJ: "sa bahay lang. Wala silang trabaho eh."
PM: "eh bakit ikaw ung naghahanap ng pera?"
(ngumiti lang si JJ)



After ng konting kwentuhan pa, naglakad na kami ulit para makahanap ng taxi.
Ang hirap talaga makahanap kasi lahat may sakay.
For some reason ang konti pa ng dumadaan na taxi.
Time passed.
Napansin kong very determined talaga si JJ matulungan ako. Sinasabihan ko lang siya na dahan dahan sa pagtawid.
Naisip ko bigyan ko na siya ng doble ng amount na hinihingi niya, 100 pesos na lang naisipan kong ibigay.
Pag balik niya sakin, sakto nanaman.
Sabi niya kung pwede daw 100 na lang kasi madami daw sila maghahati hati sa food.
Nagsmile lang ako ulit sakanya.
WALA PA RIN TAXI.
Di ko alam bakit ganun. Eh usually naman meron dun. Late na kami sa GEB so naisip ko sasakay na lang ako ng pedicab papuntang Buendia.
Mas madaming taxi dun kasi main road talaga dun.
So I got my 100 pesos tapos tinawag ko na si JJ para ibigay na sakanya yun.
Pagbigay ko sakanya sabi ko pang bili niya ng pagkain lang dapat yun. Pakabait siya. Sundin niya magulang niya. At wag gagawa ng masama.
Nag thank you si JJ.
Nakita kong marunong siya maka appreciate.
Nag bbye na ko sakanila.
Nung patawid na ko ng Taft ulit, I heard JJ calling me. Nakakatuwa kasi sinusundan pa rin ako ng magkapatid. Haha Ang cute nila tignan.
Sabi ni JJ: "ate dagdagan mo pa kami konti bibili kami ng laruan. Ung drums."
Napasmile na lang ako sakanila haha
I was in a hurry na rin kasi that time kasi suuuuper late na kami sa GEB namin nun.
So I told JJ na ipangbili na lang niya ng food ung binigay ko. Sabi ko wag sila pagutom.
Then nag bbye na talaga ako.
After that moment I prayed to God na sana JJ would grow up as a good brother and son to their family. Na sana kahit di sila ganun kablessed sa buhay nila, sana he would still do good. Na maging good example siya sa mga kapatid niya and matulungan pa niya parents niya.

Now, sa mga nakakabasa nito, let's all pray for people like JJ. Na sana lahat sila gumawa pa rin ng kabutihan kahit mahirap ang buhay sa bansa natin ngayon. Na sana matutunan nilang makilala at matuklasan ang POWERS NI GOD :)
Kasi walang imposible sa Kanya.
Just do good, pray and trust God no matter what.
EVERYTHING WILL BE OKAY ♥

Do not walk in fear BUT walk in FAITH ;)

And always remember to watch your W.A.T.C.H. because time is gold.
Watch your Words. 
Watch your Actions. 
Watch your Thoughts.
Watch your Character. 
Watch your Heart.

LIVE.
LAUGH. 
LOVE.

You are a wonderful creation of God ♥
Smile, spread the love and celebrate life ;)

Full of love and affection,
Paolinne Michelle Liggayu




With God nothing is impossible... How true!!! Kung magkakaroon ka lang ng faith at trust sa Kanya, hindi ka Niya iiwan at pababayaan... Lagi lamang tandaan na Siya ay laging nandyan para tulungan at gabayan tayo...


Sabi nga ni Ate Paolinne at ng iba, hindi lahat ng batang kalye masasama... Napapabayaan sila ng kanilang mga magulang. Hindi ba pwedeng ang mga magulang nina JJ at Jelin ang magtrabaho, imbes na sila?? Ang bata-bata pa nila pero hawak na nila ang responsibilidad ng kanilang mga magulang... Hindi ba pwedeng mag-aral na lamang sila imbes nagtatrabaho??? Maraming mga bata ang kapus-palad at we're lucky na tayo ay hindi pinababayaan ng ating mga magulang... This Christmas, sana mabigyan lamang ang mga batang kapus-palad na mag-enjoy at mafeel ang tinatawag na "CHRISTMAS"...

 Merry Christmas and Happy New Year!!!